مجله ایلیاد/ تلسکوپ فضایی هابل متعلق به ناسا و آژانس فضایی اروپا، توانسته تصویری خارق‌العاده از کهکشان مارپیچ و ستاره‌زای «NGC 1792» تهیه کند. کهکشان NGC 1792 در فاصله‌ی ۳۶.۴ میلیون کیلومتری زمین در صورت فلکی کبوتر و در مرز این صورت فلکی با صورت فلکی اسکنه قرار دارد. این کهکشان در سال ۱۸۲۶ توسط ستاره‌شناس اسکاتلندی «جیمز دانلوپ» کشف شده است.
ظاهر این کهکشان زیبا به هم ریخته و بی نظم است که دلیل آن توزیع تکه‌ای گرد و خاک درون دیسک کهکشانی آن است. غنای هیدروژن خنثی در این کهکشان بسیار بالا است و همین غنای بالا ستاره‌زایی با سرعت بالایی را باعث می‌شود. از آنجا که گرد و خاک موجود در کهکشان توسط ستاره‌های جوان گرم می‌شوند، درخشش غیرمعمول این کهکشان در امواج مادون قرمز از خصوصیات آن است.
ستاره‌شناسان مسئول هابل می‌گویند: «NGC 1792 را می‌توان هم کهکشان مارپیچ در نظر گرفت و هم یک کهکشان انفجار ستاره‌ای. در کهکشان‌های انفجار ستاره‌ای نرخ ستاره‌زایی به شدت بالا است. در مقایسه با نرخ ستاره‌زایی در کهکشان راه‌شیری، ستاره‌زایی کهکشان‌های انفجار ستاره‌ای ۱۰ برابر سریع‌تر است. زمانی که یک کهکشان مانند NGC 1792 گاز زیادی درون خود داشته باشد، انفجارات کوچک و شکل‌گیری ستاره‌ها می‌توانند در اثر رویدادهایی مانند ادغام ستاره‌ها و همچنین وجود نیروهای کشندی رخ دهند. شاید تصور شود که این کهکشان‌ها به راحتی می‌توانند همه‌ی گاز موجودی خود را مصرف کنند، ولی واقعیت این است که شکل‌گیری ابرنواخترها و همچنین بادهای ستاره‌ای شدید باعث پراکندگی گازها می‌شوند و بر نرخ ستاره‌زایی اثر می‌گذارند. به همین خاطر، فرآیند ستاره‌زایی نمی‌تواند همه‌ی گاز موجود در کهکشان را مصرف کند. ما در حال کار برای درک بیشتر ارتباط بین این رویدادهای متناقض هستیم.»