می‌هیرونگ، بزرگترین پرندگانی بودند که تاکنون در سراسر استرالیا زیسته‌اند. این گونه از حیوانات که وز‌ن‌شان به صد‌ها کیلوگرم می‌رسید، تقریباً ۴۰۰۰۰ سال قبل منقرض شدند.
پرندگانِ غول‌پیکرِ فاقدِ قدرتِ پروازی به نام می‌هیرونگ (mihirungs)، بزرگترین پرندگانی بودند که تاکنون در سراسر استرالیا زیسته‌اند. این گونه از حیوانات که وز‌ن‌شان به صد‌ها کیلوگرم می‌رسید، تقریباً ۴۰۰۰۰ سال قبل منقرض شدند. محققان اکنون دلیلِ بهتری برای این انقراض این گونه پیدا کرده‌اند.
محققان گزارش کردند که این پرندگان ممکن است به قدری آهسته رشد و تولیدمثل کرده باشند که نتوانسته‌اند در مقابلِ فشار‌های ناشی از ورودِ انسان‌ها به قاره تاب بیاورند. به دلیلِ سایز بزرگ و خویشاوندیِ نزدیکِ فرگشتی با مرغانِ آبی و شکار‌شدنیِ امروزی، به این پرندگان «شیطان‌اردک» (demon ducks) نیز گفته می‌شود.
این پرندگانِ فاقدِ قدرتِ پرواز، گیاه‌خوارانی بودند که بیش از ۲۰ میلیون سال روی زمین زندگی می‌کردند. برخی از این گونه‌ها به غول‌های بزرگی تبدیل شدند. یکی از انواعِ این گونه، مرغ رعد و برق استیرتون Dromornis stirtoni بود. این گونه حدوداً ۷ میلیون سال قبل زندگی می‌کرد، ۳ متر قد داشت و می‌توانست تا ۵۰۰ کیلوگرم وزن بگیرد که او را به بزرگترین می‌هیرونگ و مدعیِ عنوانِ بزرگترین پرنده‌ای که تاکنون در روی زمین زیسته است تبدیل می‌کند.
تحقیقاتی که روی می‌هیرونگ‌ها انجام شده است اغلب روی آناتومی و خویشاوندیِ فرگشتیِ آن‌ها با پرندگانِ زنده امروزی تمرکز داشته است. آنوسویا چینزامی-توران، دیرینه‌شناس در دانشگاه کیپ‌تاون در آفریقای جنوبی، می‌گوید: «اطلاعاتِ کمی درباره زیست‌شناسی این پرندگان، مثلِ اینکه چقدر طول می‌کشید تا رشد کنند و به بلوغ برسند، وجود داشت.»
بنابراین، چیزامی-توران و همکارانش در دانشگاه فیلندرس در آدلاید، نمونه‌هایی از ۲۰ فسیلِ رانِ پای مرغ تندر را از حیواناتی در مراحلِ مختلف زندگی مطالعه کردند. چیزامی-توران می‌گوید: «حتی بعد از میلیون‌ها سال فسیل‌شدنِ این حیوانات، ساختار‌های میکروسکوپیِ استخوان‌های فسیل عموماً دست‌نخورده باقی مانده‌اند و می‌توانند برای کشفِ سرنخ‌های مهمی درباره زیست‌شناسیِ حیواناتِ منقرض‌شده استفاده شوند.»
گروه مطالعاتی، برش‌های نازکی از استخوان حیوان را زیر میکروسکوپ نگاه کردند و جزئیاتِ حضور یا غیابِ علائم رشد را مشخص کردند. این علائم اطلاعاتی را درباره سرعتِ رشد استخوان‌ها در زمانِ حیاتِ این پرندگان در اختیار محققان قرار می‌داد.
تیم تحقیقاتی متوجه شد که مرغ تندر ۱۵ سال طول می‌کشید تا به بزرگترین میزانِ رشدِ خود برسد. براساسِ زمانِ تغییر از استخوانی که با سرعت در حالِ رشد است به استخوانی که رشد آن کند می‌شود (که گمان می‌رود با بلوغ جنسی مرتبط باشد) محققان کشف کردند که پرندگان احتمالاً چندسال قبل از رسیدن به رشد کامل به بلوغ جنسی می‌رسیدند. نتایج این پژوهش با تحلیل‌هایی که محققان پیش‌از‌این از استخوان‌های یک نوع می‌هیرونگ دیگر به نام جنیورنیس نیوتونی به دست آورده بودند، تفاوت داشت.
این گونه ـ که آخرین می‌هیرونگ شناخته‌شده است ـ به لحاظِ سایز نصفِ سایز مرغ تندر بود. این گونه در حدود ۴۰۰۰۰ سال قبل می‌زیست و با نخستین ساکنانِ انسانِ قاره هم‌دوره بود. جی‌نیوتونی خیلی سریع‌تر از خویشاوندانِ غول‌پیکرش رشد می‌کرد و طی یک یا دو سال به سایزِ بزرگ‌سالی می‌رسید و طی سال‌های بعدی نیز قدری بزرگ‌تر می‌شد و احتمالاً اندکی بعد به مرحله تولیدمثل می‌رسید.
محققان می‌گویند تفاوت در سرعتِ رشدِ گونه‌های مختلفِ می‌هیرونگ که میلیون‌ها سال با هم تفاوت داشتند، ممکن است واکنشی فرگشتی به میل کردنِ هوای استرالیا به خشکیِ بیش‌تر و اقلیم‌های متنوع‌تری باشد که طی چند میلیون‌سال قبل در این قاره شکل گرفت. وقتی منابع قابل‌پیش‌بینی نباشد، رشد و تولیدمثلِ سریع می‌تواند یک مزیت باشد.
با‌این‌حال، آن سرعتِ رشدِ ظاهری که در می‌هیرونگ‌های اخیر مشاهده می‌شود، هنوز بسیار کندتر از سرعت رشد اِیمو‌هایی بود که در کنارشان زندگی می‌کردند. ایمو‌ها خیلی سریع رشد می‌کنند و کم‌تر از یک‌سال به سایزِ بزرگ‌سالی می‌رسند و کمی بعد از آن هم می‌توانند تولیدمثل کنند و تخم‌های بسیار بزرگ‌تری نیز می‌گذارند.
از نظر گروه تحقیقاتی این تفاوت می‌تواند توضیح دهد که چرا این حیوان اندکی بعد از ورود انسان‌ها به استرالیا منقرض شد، اما ایمو‌ها توانستند تا امروز به حیاتِ خود ادامه دهند. با‌اینکه به‌نظر می‌رسد می‌هیرونگ‌ها، به عنوان گروهی از پرندگان، خیلی سریع توانستند خودشان را با شرایط سازگار کنند و خیلی سریع‌تر از قبل تولیدمثل کنند، این سرعت برای بقا بعد از ورود انسانی که احتمالاً این پرندگان و تخم‌های آن را می‌خورد، کافی نبود.
چینزامی-توران می‌گوید: «حیواناتی که خیلی آهسته رشد می‌کنند با پیامد‌های سختی مثلِ کاهشِ توانایی برای مقابله با تهدید‌های محیطی مواجه می‌شوند.»
توماس کالن، دیرینه‌شناس در دانشگاه کارلتون در اوتاوا، می‌گوید: «جالب است که این الگو مدام در بسیاری از پرندگانِ غول‌پیکر و بدونِ توانایی پرواز تکرار شده است.» او می‌گوید شترمرغ‌ها به نظر از این قاعده مستنثی هستند و توانسته‌اند با فشار‌های موجود کنار بیایند که ناشی از رشد و تولیدمثل سریع آن‌هاست.