یک دسته‌ی ۴۰ تایی از ماهواره‌های استارلینک دارد بر زمین می‌افتد- نتیجه‌ی غافلگیرکننده‌ی یک توفان زمین‌مغناطیسی (ژئومغناطیسی) جزیی.
اسپیس‌ایکس دو روز پیش این بیانیه را منتشر کرد: «روز پنجشنبه، ۳ فوریه در ساعت ۱:۱۳ به وقت خاور آمریکا، موشک فالکون ۹ از مجموعه‌ی پرتاب ۳۹ای در مرکز فضایی کندی در فلوریدا برخاست و ۴۰ ماهواره‌ی استارلینک را به مدار نزدیک زمین برد… شوربختانه در روز جمعه ۴ فوریه، یک توفان زمین‌مغناطیسی به گونه‌ی چشمگیری به ماهواره‌هایی که روز پنجشنبه جایگیری شدند برخورد کرد.»
دو روز پیش از پرتاب، یک فوران تاج خورشیدی (سی‌ام‌ئی) به میدان مغناطیسی زمین برخورد کرد. این رویداد هواشناسی فضایی چندان بزرگ نبود. در واقع، این برخورد کم‌جان در آغاز فعالیت زمین‌مغناطیسی چشمگیری پدید نیاورد و ولی با گذشتن زمین از درونِ ردِ سی‌ام‌ئی، توفان‌های زمین‌مغناطیسی کوچکی از رده‌ی جی۱ پدید آمد. یکی از همین توفان‌های جزیی بود که ماهواره‌های استارلینک را در روز ۴ فوریه گرفتار کرد.
توفان‌های زمین‌مغناطیسی جو بالایی زمین را گرم می‌کنند. پیچک‌های نازکی از هوای گرم شده عملا بالا رفتند و ماهواره‌های استارلینک را در چنگال خود گرفتند. به گفته‌ی شرکت اسپیس‌ایکس، دستگاه‌های جی‌پی‌اسِ ماهواره‌ها افزایشی “تا ۵۰ درصدی نسبت به پرتاب‌های گذشته” را در نیروی پَسارِ جو شناسایی کردند.
اسپیس‌ایکس می‌گوید: «گروه استارلینک به ماهواره‌ها دستور داد وارد حالت امن (safe-mode) شوند، حالتی که در آن از لبه پرواز می‌کنند (مانند یک برگ کاغذ) تا نیروی پسار به کمترین اندازه برسد.»«بررسی‌های آغازین نشان می‌دهد که این افزایش نیروی پسار در فرازاهای پایین، مانع از این شد که ماهواره‌ها از حالت امن در آیند و مانورهای بالا بردن مدار را انجام دهند و در نتیجه شماری تا ۴۰ ماهواره دوباره وارد هوای زمین شده یا خواهند شد.»
گویا انجمن اخترشناسی کاراییب در روز ۷ فوریه یکی از این باز-ورودها را در آسمان پورتوریکو به تصویر کشیده.
اسپیس‌ایکس می‌گوید “خطر برخوردِ این ماهواره‌های از مدار بیرون رفته با ماهواره‌های دیگر صفر استد و آگاهانه با ورود دوباره به جو نابود می‌شوند- یعنی هیچ زباله‌ی مداری‌ای پدید نمی‌آید و هیچ تکه‌ای از ماهواره به زمین برخورد نمی‌کند.”
این هفته نگاهتان به آسمان باشد. شاید سوختن یک ماهواره‌ی استارلینک را بالای سرتان ببینید.