مجله ایلیاد/ در سال ۱۹۸۷ کنفرانس مونترال کانادا برگزار و توافق جهانی برای محافظت از لایه‌ی اُزون صورت گرفت. این کنفرانس یکی از موفق‌ترین عملکردهای محیط زیستی تاریخ بشریت بوده است. مطالعه‌ای که اخیراً در مجله‌ی Nature منتشر شده است، نشان می‌دهد که اگر این کنفرانس و اقدامات ناشی از آن نبود، قطعاً جهان با آینده‌ی فجیعی روبه‌رو می‌شد.
محققین در این مطالعه نشان داده‌اند که محدود کردن «کلروفلوئوروکربن‌ها (CFCs)» در دهه‌ی ۱۹۸۰ تاثیر مناسبی در کاهش اثرات تغییرات اقلیمی داشته است. آن‌ها ثابت کرده‌اند که اگر این محدودیت اعمال نمی‌شد، تا سال ۲۰۴۰ لایه‌ی اُزون به طور کل دچار شکست می‌شد.
بسیاری از افراد شک دارند که سیاست‌مداران جهانی و دولت‌ها بتوانند کارهای لازم را برای جلوگیری از تغییرات اقلیمی انجام دهند، ولی با این حال کنفرانس مونترال نشان داده است که این امکان می‌تواند توسط دولت‌ها فراهم شود.
سال ۱۹۸۵ برای اولین بار سوراخ موجود در لایه‌ی اُزون کشف شد و دنیا تلاش کرد به سرعت نسبت به آن واکنش نشان دهد. سال ۱۹۸۷ اتحادیه‌ی اروپا و ۱۹۶ کشور دنیا پروتکل مونترال را امضا کردند و مواد از بین برنده‌ی لایه‌ی اُزون مانند CFC را ممنوع کردند.
اتمسفر زمین در نواحی خاصی دارای غلظت زیادی از گاز اُزون است و این لایه به عنوان لایه‌ی محافظ زمین عمل می‌کند و تشعشعات ماورا بنفش خورشید را جذب می‌کند. پس از ممنوع شدن CFC، لایه‌ی اُزون در حال حاضر به میزان مطلوبی بازسازی شده است و به نظر می‌رسد تا سال ۲۰۶۰ به طور کامل ترمیم می‌شود.
گازهای CFC جزو گازهای گلخانه‌ای محسوب می‌شوند و می‌توانند نقش مهمی در ایجاد تغییرات اقلیمی داشته باشند. ممنوع شدن استفاده از این گازها در سیستم‌های سرد کننده، علاوه بر تاثیر مناسب بر ترمیم لایه‌ی اُزون، اثر مثبتی در پیشگیری از تغییرات اقلیمی نیز داشته است.
کم شدن تشعشعات ماورا بنفش رسیده به زمین باعث کمتر شدن آسیب به محیط زیست به‌ویژه گیاهان زمین می‌شود. گیاهان بر روی زمین به عنوان جاذب کربن عمل می‌کنند و نبود آن‌ها باعث وارد شدن دی‌اکسیدکربن بیشتر به اتمسفر زمین می‌شود که بیشتر شدن تغییرات اقلیمی را در پی دارد.
نبود گیاهان بر روی زمین باعث وارد شدن ۳۲۵ تا ۶۹۰ گیگاتُنی کربن به اتمسفر زمین تا پایان قرن حاضر می‌شود. این میزان کربن باعث گرم‌تر شدن ۰.۵ درجه‌ی سانتی‌گرادی زمین نیز خواهد شد.
پروتکل مونترال توسط همه‌ی اعضای سازمان ملل مورد پذیرش قرار گرفته است که می‌توان آن‌را اولین کنوانسیونی دانست که همه‌ی دنیا آن‌را پذیرفته‌اند. اگر همین هماهنگی در مورد تغییرات اقلیمی نیز وجود داشته باشد، می‌توان به کاهش اثرات منفی این تغییرات امیدوار بود.