مجله ایلیاد/ ستارهشناسان با بررسی مرکز کهکشان راهشیری، توانستهاند ستارههای عجیب جدیدی را کشف کنند. این ستارهها حول سیاهچالهی مرکزی کهکشان در حال دوران هستند و یکی از آنها دارای بیشترین سرعتی است که تا کنون یک ستاره به خود دیده است؛ یعنی چیزی حدود ۸ درصد سرعت نور.
این ستاره «S4714» نام دارد. دیگر ستارههایی که همراه آن در حال دوران به دور سیاهچالهی مرکزی کهکشان هستند نیز «S4711»، «S4712»، «S4713» و «S4715» نام دارند. S4711 نیز رکورددار است؛ یک دور به دور سیاهچالهی مرکزی را طی ۷.۶ سال زمینی به پایان میرساند و کوتاهترین زمان دوران را به خود اختصاص داده است. دیگر مشخصات این ستارهها طی مقالهای در مجلهی The Astrophysical Journal گزارش شده است.
برای سالهای متمادی، دانشمندان تصور میکردند نزدیکترین ستاره به سیاهچالهی مرکزی کهکشان، ستارهی «S2» است و از آن برای آزمایش نظریهی نسبیت استفاده میکردند. در سالهای گذشته این عنوان به ستارهی «S62» رسید. دکتر «فلوریان پجبکر» بهعنوان نویسندهی اصلی مقاله، میگوید: «اکنون میدانیم فاصلهی متوسط S4714 کوتاهتر از دیگر ستارهها است. فاصلهی این ستاره از سیاهچالهی مرکزی ۱۲.۶ برابر فاصلهی خورشید تا زمین است، در صورتی که S62 حدود ۱۷.۸ برابر فاصلهی خورشید تا زمین از سیاهچالهی مرکزی فاصله دارد. این فاصله برای S2 حدود ۱۱۹.۳ است.»
S62 و S4714 به نسبت S2 و S4711 دارای مدار نامتقارنتری هستند و نه تنها به خورشید نزدیکتر میشوند، بلکه به نسبت دو ستارهی فوق دارای سرعت بیشتری نیز هستند. S4771 با سرعت ۶،۷۰۰ کیلومتر در ثانیه، دوران میکند که میتوان گفت سرعت آن ۲.۲ درصد سرعت نور است. S62 با سرعت ۲۰،۰۰۰ کیلومتر در ثانیه دوران میکند و S4714 با سرعت ۲۴،۰۰۰ کیلومتر در ثانیه میچرخد.
سیاهچالهی کلانجرم مرکزی کهکشان راهشیری «Sagittarius A» نام دارد که جرم آن ۴ میلیون برابر جرم خورشید است. نزدیک شدن ستارههای مختلف به سیاهچاله دارای عواقب جدی است. دو دههی پیش، محققین پیشبینی وجود ستارههایی را کرده بودند که تحت تاثیر گرانش سیاهچالهها فشرده شدهاند و روشنایی آنها تغییر کرده است.
بررسیهای محققین نشان داده است که S4711 تنها ۱۵۰ میلیون سال عمر دارد و اینکه چنین ستارهی جوانی در فاصلهی نزدیکی از سیاهچالهی مرکزی در حال دوران است، بسیار جالب مینماید. دانشمندان وجود این ستارهها در این وضعیت را با «مکانیسم هیل» توضیح دادهاند. در این مکانیسم، برهمکنش یک جفت ستارهی دوگانه مورد توجه قرار میگیرد. زمانی که دو ستاره به فاصلهی نزدیکی از یکدیگر میرسند، یکی از آنها دیگری را به بیرون پرتاب میکند و خود شروع به دوران در یک مدار بیضوی حول سیاهچاله میکند.
رصدهای بیشتری از این نوع ستارهها باید انجام شود و به احتمال زیاد، ستارههای دیگری نیز در حال دوران به دور سیاهچالهی مرکزی کهکشان راهشیری وجود دارند که هنوز کشف نشدهاند.