مجله ایلیاد/ محققین دریافته‌اند که انقراض حیوانات زمینی روی سیاره‌ی خاکی شامل دوزیستان، خزندگان، پستانداران و پرندگان دارای یک چرخه‌ی ۲۷ میلیون ساله است. این انقراض با انقراض گزارش شده در مورد حیات‌های دریایی نیز سازگار است. نتایج این تحقیقات در مجله‌ی Historical Biology منتشر شده است.
دانشمندان در این مطالعه دریافته‌اند که این انقراض‌هایی که در خشکی و دریاهای زمین رخ داده‌اند، با برخوردهای بزرگ سیارک‌ها و همچنین آتش‌فشان‌های ویرانگر نیز همزمان هستند و به این ترتیب، شاید بتوانند دلایل بروز انقراض‌های روی زمین را توضیح دهند.
پروفسور «مایکل رمپینو» از بخش زیست‌شناسی دانشگاه نیویورک به‌عنوان نویسنده‌ی اول مقاله، می‌گوید: «به نظر می‌رسد هر ۲۷ میلیون سال یک بار همزمان با انقراض بزرگ روی زمین، برخورد اجرام آسمانی عظیم با زمین و فوران آتش‌فشان‌هایی که سیل سنگ‌های مذاب بازالتی را در پی دارند نیز رخ می‌دهد. شاید این رخدادها به خاطر وضعیت مداری زمین در کهکشان راه‌شیری رخ می‌دهند.»
۶۶ میلیون سال پیش ۷۰ درصد از گونه‌های روی خشکی و درون دریاها شامل دایناسورها به یکباره منقرض شده‌اند. این اتفاق پس از برخورد یک سیارک یا دنباله‌دار با زمین رخ داده است. دیرین‌شناسان کشف کرده‌اند که چنین انقراض‌های بزرگی در حیات دریایی که طی آن ۹۰ درصد از گونه‌های دریایی ناپدید شده‌اند نیز به صورت تصادفی رخ نداده است و به احتمال زیاد هر ۲۶ میلیون سال تکرار شده است.
رمپینو و همکارانش با بررسی داده‌های مربوط به انقراض عظیم حیوانات روی خشکی، دریافته‌اند که این انقراض با انقراض رخ داده در دریا همزمان بوده است. آن‌ها با انجام آنالیز آماری گونه‌های روی خشکی، نشان داده‌اند که رخدادهای انقراض یک چرخه‌ی ۲۷.۵ میلیون ساله را دنبال کرده‌اند.
بررسی‌های دانشمندان نشان داده است که حفره‌های روی سطح زمین که ناشی از برخورد سیارک‌ها و دنباله‌دارها هستند نیز از چرخه‌ای پیروی می‌کنند که با چرخه‌ی انقراض جانداران همخوانی دارد.
اخترفیزیکدانان اینگونه حدس می‌زنند که احتمالاً هر ۲۶ تا ۳۰ میلیون سال یک بار منظومه‌ی شمسی بارش‌های شدید سیارک‌ها و دنباله‌دارها را تحمل کرده است. که این بارش‌ها باعث ایجاد حفره‌هایی روی زمین و در نتیجه انقراض جانداران روی زمین شده است.
پروفسور رمپینو می‌گوید: «چیزی که اکنون از آن مطمئن هستیم این است که سه مورد از انقراض‌هایی که روی زمین رخ داده است، با برخورد سه جرم آسمانی بزرگ همزمان بوده‌اند. هر کدام از این برخوردها این امکان را داشته‌اند که فاجعه‌ای روی زمین ایجاد کنند و در نتیجه باعث بروز انقراض جانداران شوند.»
موضوع جالب دیگری که این محققین به کشف آن دست یافته‌اند، این است که همه‌ی ۸ بار انقراض رخ داده روی زمین همزمان با فوران آتش‌فشان‌های بازالتی بوده‌اند. این آتش‌فشان‌ها نیز شرایط حیات روی زمین را با اختلال مواجه کرده‌اند. به عنوان مثال، آتش‌فشان‌ها باعث بروز سرمای مقطعی، بارش باران‌های اسیدی و تخریب لایه‌ی اوزون و در نتیجه افزایش دریافت تشعشعات کیهانی و همچنین کاهش میزان اکسیژن موجود در اقیانوس‌ها شده‌اند.