جو زمین غالبا پدیده ای زیبا را به نمایش می گذارد که به آن شفق شمالی یا شفق جنوبی گفته می شود. چنین نمایشی در واقع از ذرات باردار و بادهای خورشیدی سرچشمه می گیرد.
لکه های خورشیدی در بخش هایی دارای لکه های باریک و باردار الکترونی هستند که با بالا رفتن در لایه های بالایی این ذرات با برخوردهای الکترونی گازهایی را تخلیه می کنند و با قرار گرفتن بر روی میدان مغناطیسی انفجارهایی ایجاد می شود که به آن طوفان خورشیدی گفته می شود.
این الکترون های پخش شده در فضا با نزدیک شدن به سطح زمین توسط میدان مغناطیسی زمین گرفته می شوند و دارای حرکاتی مارپیچی می شوند که از خود نور ساطع می کنند.
زمانی که نسبت بادهای خورشیدی افزایش پیدا می کند تعداد این ذرات خورشیدی با بار الکترونی نیز بیشتر می شود و بادها این ذرات را به سمت سیارات دیگر مانند زمین هدایت می کنند. زمانی این ذرات با اتم ها و مولکول های موجود در سطح زمین تماس برقرار می کنند شما شاهد به وجود آمدن شفق قطبی خواهید بود.
شفق قطبی از رنگ های مختلفی تشکیل شده است و به دلیلی وجود دو نوع گاز نیتروژن و اکسیژن رنگ های قرمز و سبز را از خود ساطع می کند. اما جالب است بدانید که این پدیده بر روی تمام سطح زمین ایجاد نمی شود و فقط بخشی از زمین شاهد این پدیده زیبا خواهد بود.
محل شگل گیری شفق قطبی
شفق‌های قطبی در دو بیضی بزرگ و درخشان با مرکزیت قطب‌های مغناطیسی شمال و جنوب زمین قرار دارند. برخورد بین گازهای جوی و باران الکترون‌ها و پروتون‌ها که توسط میدان مغناطیسی زمین هدایت می‌شوند بیضی‌ها را معمولاً بین ارتفاعات 100 تا 250 کیلومتر (62 تا 155 مایل) درخشان می‌کند.
این امر به دلیل برخورداری برخی از نقاط زمین از نیروی مغناطیسی است و در بخش های جنوب و شمال که دارای جذب مغناطیسی بالاتری هستند این پدیده بیشتر به چشم می خورد.
شفق قطبی در سایر سیارات که میدان مغناطیسی دارند هم تشکیل می شود.
منابع: بیگ بنگ، مجله آرگا، فرادرس