دیجیزا/ سید ناصر عمادی، پزشک داوطلب ایرانی از منطقه خاورمیانه و شمال آفریقا در چهل و هشتمین دوره اهدای مدال فلورانس نایتینگل موفق به کسب این مدال شد.
کمیسیون اعطای مدال فلورانس نایتینگل متشکل از فدراسیون بین المللی جمعیت های صلیب سرخ و هلال احمر، کمیته بین المللی صلیب سرخ و شورای بین المللی پرستاران با توجه به معیارهایی مانند شجاعت، ایثار و آمادگی برای ارائه خدمت، فعالیت های عملی به نفع مجروحان، بیماران یا سایر آسیب دیدگان ناشی از سوانح و جنگ و اقدامات ابتکاری در زمینه بهبود کیفیت درمان و یا آموزش، هر دو سال یک بار به پرستاران دارای معیارهای فوق، این مدال افتخار را اعطا می کند.
عمادی که تحصیلات خود را در رشته پوست در دانشگاه تهران گذرانده، اکنون عضو هیئت علمی دانشگاه علوم پزشکی تهران است و خدماتی چون طبابت‌های داوطلبانه در ایران، عراق، کنیا، تانزانیا، سومالی، غنا، نیجریه، بروندی، آفریقای جنوبی، زیمبابوه و افغانستان را در کارنامه خود دارد. به بهانه دریافت این جایزه دیجیزا علوم پزشکی تهران نگاهی به فعالیت‌های عام‌المنفعه و بدون مرز این استاد دانشگاه علوم پزشکی تهران انداخته است.
از چوپانی تا تخصص پزشکی
دکتر عمادی سال ۱۳۴۵ در قائم‌شهر متولد شد. پدرش دامداری داشت و اولین شغل دکتر عمادی چوپانی بود. بعد گرفتن دیپلم در زمان جنگ به خدمت سربازی رفت اما بعد از پایان سربازی نیز مدتی در جبهه ماند. او سال ۱۳۶۶ در رشته پزشکی دانشگاه بابل پذیرفته شد. آغاز ترم، بهمن‌ماه بود. به همین دلیل از ۶ ماه فرصت استفاده کرد و راهی جبهه شد. عمادی با حضور در جنگ مجروح و شیمیایی شد.
او سال ۱۳۷۳ در پزشکی عمومی فارغ‌التحصیل شد. از این سال تا ۱۳۷۹ به‌عنوان پزشک عمومی در بخش اورژانس بیمارستان رازی قائم‌شهر مشغول فعالیت کرد. او در این سال برای خواندن تخصص به دانشگاه علوم پزشکی تهران آمد و سال ۱۳۸۳ نیز بورد تخصصی گرفت.
تخصص گرفتن این پزشک با زلزله بم مصادف شد. مسئولان وزارت بهداشت به دکتر عمادی پیشنهاد کردند که به خاطر جانبازی محل خدمت را خودش انتخاب کند. او که می‌دانست در بم سالک بیداد می‌کند آنجا را انتخاب کرد. خودش می‌گوید: حکم مأموریتم را سه ماهه زدند که اگر نتوانستم کار کنم بتوانم برگردم. وقتی آنجا رفتم برخلاف آمار ۲۰۰ نفری سالک با ۲۰ هزار نفر روبه‌رو شدم. روزی ۵۰ نفر را معاینه می‌کردم. حدود یک سال و نیم آنجا کار کردم تا موفق به ریشه‌کن کردن این بیماری شدم.
آمدم به من گفتند که دستاوردهایم در زمینه بیماری سالک عالی بود
سفر دکتر عمادی به بم موجب سفرهای دیگر این پزشک بدون مرز شد. او بعد از بم افغانستان را به عنوان اولین کشور خارجی انتخاب کرد. دکتر عمادی ماجرا را اینگونه تعریف می کند: «بعد از اینکه [از بم] به تهران آمدم به من گفتند که دستاوردهایم در زمینه بیماری سالک عالی بود. مسئولان از شیوع این بیماری در کشور افغانستان خبر دادند. همانجا تصمیم گرفتم که به افغانستان بروم. در این کشور هم شبانه‌روز برای ریشه‌کن کردن بیماری کار کردم.» او شش ماه در کابل بود و علاوه بر ویزیت بیمارانی که مبتلا به سل پوستی، جزام و سالک بودند به دانشجویان پزشکی نیز آموزش می‌داد.
با بازگشت از افغانستان هلال احمر از او خواست که به عنوان سرپرست گروه پزشکی به آفریقا برود. او هم پذیرفت و در زمستان ۸۶ راهی آفریقا شد. دکتر عمادی شرایط مردم آفریقا را دشوار بود توصیف می کند، برای نمونه او با یتیم خانه ای مواجه شده بود که همه کودکان در آن به ویروس ایدز مبتلا بودند و در اثر همین بیماری پدر و مادرشان را از دست داده بودند.
در خاطرات این متخصص پوست پیداست حضور در کشورهای آفریقایی برای او هم آسان نبوده است؛ می‌گوید: «یک‌بار در حال برگشتن به خانه بودم که چند نفر ماشینم را محاصره کردند. یکی از آن‌ها مرا از ماشین بیرون کشید و گفت هرچه داری باید به ما بدهی. من هم هرچه در جیب داشتم دادم. آن‌ها باورشان نمی‌شد و می‌گفتند: تو سفیدپوست هستی و پولداری. باید بگویی پول‌هایت را کجا گذاشته ای. همین‌که گفتم ندارم و پزشک هستم یکی از آن‌ها چاقویش را در پایم فرو کرد. خون زیادی از من می‌رفت. در آن وضعیت شماره یکی از بیمارانم را گرفتم و گوشی را به آن‌ها دادم. آن بیمار هم کلی سرشان فریاد کشید و گفت: این بنده خدا رایگان تمام ما را معاینه می‌کند. آن‌ها هم که شرمنده شده بودند سریع مرا به نزدیکی یک بیمارستان رساندند و فرار کردند.»
انتخاب نام امام رضا (ع) و لوگوی دانشگاه علوم پزشکی تهران در تابلوی درمانگاه بروندی
با این حال او پس از پایان ماموریتش سالی دو بار با هدف خدمت و با هزینه شخصی به آفریقا می‌رود. فروردین ۹۲ او در کنیا بود که سفیر بروندی در تهران می‌خواهد عمادی را ببیند؛ «علتش را جویا شدم، خلاصه اینکه با اصرار ایشان به ایران برگشتم و در تاریخ ۲۲ فروردین در هتل استقلال تهران به دعوت رئیس جمهور بروندی به دیدارشان با حضور سفیر ایشان رفتم. رئیس جمهور بروندی از فعالیت‌های کشورمان ایران (هلال احمر و سایر پزشکان) در کشورهای آفریقایی قدردانی کرد و از من خواست تا از فعالیت‌های ساله خود در آفریقا برای ایشان مطالبی بیشتر ارائه کنم.»
در این دیدار رئیس جمهور بروندی از او خواست که با دعوتنامه رسمی با تیمی از پزشکان ایرانی به کشورشان رفته و دپارتمان تخصصی پوست را برای آموزش پزشکان و درمان بیماران بازگشایی کند.
افتتاح درمانگاه پوست به نام امام رضا با پرچم ایران و لوگو دانشگاه علوم پزشکی تهران در سال ۱۳۹۳ در کشور مسیحی‌نشین بروندی نتیجه تلاش داوطلبانه درمانی و آموزشی او برای درمان بیماران و آموزش پزشکان این کشور آفریقایی بود. او با نصب این تابلوی این درمانگاه از دستمزد صدهزار دلاری خود صرفنظر کرد.
عمادی در سال ۱۳۹۴ همزمان با روز پزشک، به عنوان جهادی‌ترین پزشک کشور، به دلیل ارائه خدمات پزشکی در مناطق محروم ایران و نیز به آوارگان حمله داعش در کردستان عراق معرفی شد.
خط مقدم مبارزه با کرونا
عمادی پس از شیوع ویروس کرونا در کشور در خط مقدم مبارزه با این ویروس قرار گرفت. مأموریتش را در طول روزهای هفته تقسیم‌بندی کرد که علاوه بر بیمارستان های امام خمینی و یاس در تهران بتواند به در بیمارستان‌های بوعلی سینا و رازی به هموطنان مازندرانی خود هم خدمت کند. همین باعث ابتلای او و همسرش به کرونا شد که البته با مدتی قرار گرفتن در قرنطینه توانستند سلامتی خود را بازیابند.
او در این سال‌ها هیچ‌گاه مطلب دایر نکرد. عمادی سال‌هاست که رسیدگی به روستاییان را برنامه جداناپذیر زندگی‌اش می‌داند و تاکنون با حضور در ۷۰ روستای مناطق محروم بیماران را درمان کرده است.
سال ۱۳۸۹ به پاس سال‌ها فعالیت‌های بشردوستانه در آفریقا و افغانستان و نگارش مقالات علمی متعدد درزمینه جانبازان شیمیایی و سخنرانی در مجامع علمی جهاد در ارتباط با جانبازان شیمیایی تندیس ایثار را از رئیس دولت وقت دریافت کرد.
این پزشک مازندرانی همچنین از سایر کشورهای آفریقایی به دلیل مبارزه با بیماری ایدز و بهبودی سلامتی مردم عناوین پرافتخاری را به عنوان پزشک بدون مرز ایرانی از رئیس‌جمهور بروندی، نخست‌وزیر و وزیر بهداشت کنیا، رئیس هلال احمر و وزیر بهداشت غنا و … کسب کرده است.