جام جم/ به ازای هر یک متر افزایش عمق آب، فشار آب یک اتمسفر افزایش پیدا می‌کند. وقتی به عمق 3 متری می‌رسید، دیگر پرده دیافراگم که در دهانه ریه‌ها قرار دارد توانایی تامین هوای مورد نیاز ریه‌ها برای مقاومت در برابر فشار آب را ندارد. تجهیزاتی که غواص از آنها برای تنفس در اعماق آب‌ها استفاده می‌کند، فشار هوای ریه‌ها یا فشار هوایی که تنفس می‌کند را براساس فشار آب عمقی که غواص در آنجا قرار می‌گیرد، تنظیم می‌کنند و به همین علت غواص برای سفر به اعماق آب با مشکل مواجه نمی‌شود.
غواص‌ها تا عمق 60 متری آب، بدون این که با محدودیتی مواجه شوند به سفر خود در اعماق آب ادامه می‌دهند، اما در اعماق پایین‌تر، فشار زیاد اکسیژن موجب ایجاد مسمومیت می‌شود. برای این که بتوان به عمق بیشتری در آب سفر کرد باید با جایگزین کردن هلیوم به جای بخشی از اکسیژن موجود در آب، غلظت اکسیژن و مسمومیت ناشی از آن را تا حدی کاهش داد.
هلیوم گازی بی‌اثر است، بنابراین با هیچ ماده‌ای در بدن واکنش نشان نداده و مسمومیت ایجاد نمی‌کند. در حقیقت در این عمق، آنچه برای سفر به اعماق آب محدودیت ایجاد می‌کند تاثیر مستقیم پیامدهای ناشی از افزایش فشار آب نیست، بلکه مشکل اصلی دسترسی به ترکیب امن و بی‌خطر از گازهایی است که با این فشار وارد ریه‌ها می‌شوند، اما حتی اگر مسمومیت تنفسی در اعماق آب‌ها را نیز کاهش دهیم، در نهایت افزایش فشار، منجر به تغییرشکل مولکولی آنزیم‌های بدن می‌شود و این تغییرشکل موجب می‌شود تمام فرآیندهای متابولیکی بدن متوقف شود. بیشترین عمقی که انسان با پوشیدن لباس‌های فضانوردی مخصوص در اقیانوس‌ها سفر کرده 330 متر بوده است، اما جالب است بدانید گروهی از ماهی‌ها موسوم به عنبرماهی می‌توانند تا عمق 3 کیلومتری آب سفر کنند. از آنجا که در تهیه انواع تن ماهی، گوشت این گروه از آبزیان، تحت فشاری معادل فشار آب در عمق 60 کیلومتری در قوطی‌های فلزی بسته‌بندی می‌شود می‌توان از فشار آب در محدوده عمق 3 تا 60 کیلومتری آب به عنوان فشار مرگ نام برد. گرچه باید این نکته را خاطرنشان کرد، عمق آب در عمیق‌ترین بخش اقیانوس‌ها 11 کیلومتر است.