این بزرگترین گروه از سیارات سرگردان است که تاکنون کشف شده است و گامی مهم در راستای درک منشا و ویژگی‌های این گروه از اجرام کهکشانی مرموز توصیف می‌شود. سیارات معمولی نظیر سیارات منظومه شمسی ما به دور یک ستاره در گردش‌اند، اما سیارات سرگردان بدون گردش به دور یک ستاره نزدیک، آزادانه و بی‌هدف سیر می‌کنند.
شناسایی سیارات سرگردان معمولا غیرممکن است زیرا این سیارات به دور از نور ستاره، به‌ سختی قابل ردیابی‌اند. با این حال، یک واقعیت کلیدی وابسته به ماهیت آن‌ها این سیارات را مشاهده‌پذیر کرد: این سیارات میلیون‌ها سال پس از شکل‌گیری هنوز میزانی گرما از خود تابش می‌کنند که باعث می‌شود بدرخشند؛ امری که آن‌ها را برای تلسکوپ‌های به قدر کافی بزرگ مشاهده‌پذیر می‌کند.
دانشمندان با بررسی حرکات کوچک، رنگ و درخشندگی ده‌ها میلیون منبع نوری در یک منطقه بزرگ از آسمان توانستند کم‌نورترین اجرام در این منطقه که همان «سیارات سرگردان» هستند را شناسایی کنند. آنها دست‌کم ۷۰ سیاره بی‌ستاره کشف کردند که جرمی قابل مقایسه با مشتری دارند. این یافته‌ها با تلسکوپ‌های واقع در شیلی کشف شدند. تعداد دقیق سیارات سرگردان نامشخص است، اما بررسی منجمان نشان می‌دهد که تعداد آن‌ها فقط در کهکشان راه شیری به میلیاردها عدد می‌رسد.
برخی از محققان بر این باورند که سیارات سرگردان می‌توانند از فروپاشی یک ابر گازی تشکیل شوند که بسیار کوچک است و نمی‌تواند منجر به تشکیل ستاره شود یا اینکه ممکن است از منظومه اصلی خود بیرون رانده شده باشند. اما اینکه کدام ساز و کار محتمل‌تر است ناشناخته باقی مانده است. جزئیات بیشتر این پژوهش در نشریۀ Nature Astronomy منتشر شده است.