ویجیاتو/ ساعت ۳:۳۰ بامداد و پس از سی دقیقه پری شو بدون هیچ اطلاعات جالبی، مراسم The Game Awards با حضور جف کیلی آغاز شد. هیجان کیلی و هایپ فراوانی که اطراف این مراسم وجود داشت باعث شد بسیاری برای یک رویداد خیلی هیجان انگیز پر از سوپرایز و معرفی بازی‌های جدید مهم آماده شوند؛ توقعی که به هیچ‌کدام از آن‌ها پاسخ داده نشد تا با یک شو بسیار طولانی و خسته‌کننده طرف باشیم.
برنامه‌ای بدون مسیر مشخص
جدا از انتقادی که نسبت به محتوای مراسم وجود دارد و در ادامه به آن مفصل خواهیم پرداخت، یکی از بزرگ‌ترین ایراداتی که از مراسم شب گذشته می‌توان گرفت به کارگردانی بد مراسم برمی‌گردد. در مرحله اول، هویت پری شو کاملا مشخص نبود. به طور معمول پری‌شوها باید در مدت زمانی کوتاه هایپ برای تماشای برنامه اصلی را بالا ببرند اما پری شو The Game Awards خالی از این هیجان بود.
مهمانان امسال همه به صورت مجازی در مراسم حضور داشتند
طی این مدت زمان سی دقیقه‌ای هیچ نمایش جذاب یا خبر مهمی به مخاطب داده نشد و در عوض مجری یکی از مهم‌ترین بخش‌های جوایز یعنی بهترین موسیقی متن را خیلی سریع و در مدت زمانی کمتر از ۳۰ ثانیه به ریمیک فاینال فانتزی 7 اهدا کرد.
موسیقی هر بازی بخش مهمی از هر بازی ویدیویی را تشکیل می‌دهد و امسال هم به جز فاینال فانتزی 7 بازی‌های باکیفیت دیگری با موسیقی زیبا وجود داشتند که به هیچ‌کدامشان هیچ اشاره خاصی نشد. در واقع پری‌شو مدت زمان بیشتری را به تبلیغات بازی‌ها و حتی معرفی یک بند موسیقی!، درست است، یک بند موسیقی تازه کار اختصاص داد تا جایی برای معرفی بهترین موسیقی متن سال باقی نماند؛ بخشی که اصلا مشخص نیست چرا جف کیلی و تهیه‌کنندگان این مراسم تصمیم گرفتند که در پری شو و نه خود مراسم اصلی حضور داشته باشد.
این مشکل در سرتاسر The Game Awards نمود پیدا می‌کرد. بخش عمده‌ای از مدت زمان بسیار طولانی مراسم به تبلیغات بسیار پر تعداد و جمله‌های تبلیغاتی‌ای گذشت که جف کیلی روی سن آن‌ها را بازگو می‌کرد. کیلی سریع از روی نامزدهای هر بخش عبور می‌کرد و به اندازه‌ای زمان و فضا برای صحبت کردن نامزدها و برندگان خالی بود که این حس که برای مثال الان The Last of Us Part 2 با کارگردانی نیل دراکمن توانسته جایزه بهترین کارگردانی که یکی از مهم‌ترین جوایز گیم آواردز است را به دست آورد، به بیننده منتقل نمی‌شد.
اصلا سوال اصلی اینجاست که چرا مراسمی با نام The Game Awards که هدف اصلی و نهایی آن مشخص است آن‌قدر به تبلیغات و حتی معرفی محصولات جدید وقت می‌دهد که دیگر جایی برای تقدیر از بهترین‌های سال نیست. جف کیلی طی سال‌های اخیر و همزمان با رشد آمار بینندگان The Game Awards سعی کرده نشان بدهد که این مراسم فراتر از یک مراسم اهدای جوایز بوده و همان‌طور که خودش طی این مراسم گفت «فرصتی برای جشن گرفتن بازی‌های ویدیویی» است. حالا خیلی راحت می‌شود حس کرد که اهداف بلند پروازانه کیلی باعث شده تا گیم آواردز حتی دیگر هویت اصلی خودش را هم نداشته باشد.
هیچ ستاره‌ای ندرخشید
دیگر نکته مهمی که باعث شد من که هیجان پوشش مراسم را هم داشتم تمام انرژی خودم را از دست بدهم، به محتوای بسیار یکنواخت و خالی از نکته هیجان‌انگیز مراسم برمی‌گشت. این مسئله به نظر من دلایل مختلفی دارد که در ادامه آن‌ها را برای شما شرح می‌دهم.
احتمال هیچکسی در دنیا وجود نداشت که قبل از این مراسم هم مطمئن نباشد که مس افکت بعدی در راه است!
اول از همه برگزاری مراسم به صورت مجازی باعث شد تا فرصت ضبط اتفاقات هیجان‌انگیزی که ممکن بود در حضور مهمان‌ها و پخش‌زنده مراسم رخ بدهد، گرفته شود. برای مثال تصور کنید که کیانو و ریوز و کریستوفر نولان همزمان باهم به صحنه آمدند و از یک نمای دیگر هیدئو کوجیما و رجی را پیش هم می‌بینیم.
چنین فرصتی به خاطر پاندمی ویروس کرونا امسال از دست رفت اما نکته‌ای که باعث شد این قضیه در گیم آواردز بیشتر نمود پیدا کند این بود که حضور ستاره‌های مراسم از بری لارسون و گل گدوت گرفته تا کیانو ریوز و کریستوفر نولان فاقد نکته خاصی باشد. برای مثال E3 سال گذشته و حضور کیانو ریوز روی استیج را در نظر بگیرید که با گفتن جمله «تو نفس‌گیر هستی» یک هوادار و جواب کیانو به او چه آتشی روی صحنه به پا کرد اما در این مراسم هیچ خبری از این اتفاقات نبود.
طی مراسم مهمان‌های مهمی که در گیم آواردز حضور داشتند هیچ تعاملی باهم نداشتند و حضور آن‌ها در مراسم تنها به گفتن یکی دو جمله کوتاه و خواندن لیست نامزدها و در نهایت نام بردن برنده خلاصه می‌شد.
از این مورد که عبور کنیم، خود محتوای کم مراسم هم بسیار کار را برای تحمل گیم آواردز برای چهار ساعت طولانی سخت می‌کرد. Perfect Dark در کنار ریترنال و بازی جدید خالق دد اسپیس یعنی The Callisto Protocol از معدود نمایش‌های هیجان‌انگیز مراسم بودند و تنها نام‌های خیلی بزرگ مراسم یعنی دراگون ایج و مس افکت جدید هم تنها تیزری کوتاه داشتند که بازهم هیچ اطلاعاتی در مورد این بازی‌ها و حتی اسم آن‌ها به ما نمی‌دهد.
ون دیزل در آرک 2 از عجیب‌ترین بخش‌های مراسم بود!
به جای این که شاهد معرفی‌هایی شبیه به بازی‌هایی که پیش از این آن‌ها را نام بردم باشیم یا مثلا معرفی یک بازی جدید از یک استودیو مهم بیشتر مراسم به نمایش‌هایی از بازی‌های عجیب و غریبی اختصاص داشت که احتمالا همین حالا نام خیلی از آن‌ها را فراموش کردیم.
به شکل کاملا مشخصی معلوم بود که برخی از این نمایش‌ها صرفا دادوستدهای تبلیغاتی بین جف کیلی و ناشرین این بازی‌ها هستند. برای مثال او شروع به تعریف از گرافیک یک بازی MMO از کره‌جنوبی با نام Crimson Desert کرد در حالی که ویدیو پخش از گیم‌پلی بازی به‌خوبی نشان می‌داد که از این خبرها نیست و حتی فیزیک محیط هم شباهت زیادی به استانداردهای بازی‌های نسل قبل دارد.
اگر بخواهم نگاه کلی‌تری داشته باشم و شکل ساده‌تری مراسم اخیر را برایتان شرح دهم. خیلی راحت می‌شود گفت که The Game Awards 2020 یک مراسم بسیار طولانی با تمرکز روی تبلیغات و معرفی بازی‌های نچندان شناخته شده بود که زمان‌های خیلی کوتاهی از آن به بازی‌های هیجان‌انگیز یا نمایش‌هایی جذاب اختصاص داشت.
ریشه همه این مشکلات را می‌شود به دو موضوع ربط داد. اول از همه، جف کیلی مرد توییتر است! او به عنوان یک فرد بسیار بانفوذ در دنیای ویدیو گیم که دسترسی بسیار خوبی به هنرمندان سینما و اهالی شناخته شده ویدیو گیم دارد هر ساله چه با مصاحبه‌هایی که وعده نمایش‌هایی جذاب در گیم آواردز را می‌دهند و چه به‌خاطر رابطه خوب با رسانه‌ها و هایپ فراوانی که اطراف مراسم شکل می‌گیرد، میلیون‌ها نفر را برای تماشای برنامه‌ای آماده کند که با واقعیت برنامه بسیار متفاوت است.
این کلک‌های رسانه‌ای شاید در ابتدا جوابگو باشند و به خاطر هایپ فراوان میلیون‌ها نفر را پای گیم آواردز نگه دارد اما به‌مرور باعث از بین رفتن اعتماد گیمرها به The Game Awards و حتی شخص جف کیلی خواهد شد.
یکی از دیگر دلایلی که هر سال باعث می‌شود محتوای گیم آواردز با انتظاراتی که از آن داریم متفاوت باشد به شایعات زیادی برمی‌گردد که معمولا پیرامون این مراسم شکل می‌گیرند. گیم آواردز یکی از معدود رویدادهای مهم سالانه در دنیای ویدیو گیم محسوب می‌شود و به خاطر قول‌های فراوانی که کیلی در مورد معرفی بازی‌های جدید می‌دهد یک فضای مناسب برای شایعه‌پراکنی‌هایی است که حول‌محور بازی‌های معرفی نشده شکل می‌گیرد. مثلا خیلی از شایعات حاکی از این بودند که در این مراسم باید منتظر حضور Elden Ring باشیم اما حضور این بازی تنها به دریافت جایزه مورد انتظارترین بازی سال بعد محدود شد.
شاید اگر جف کیلی گیم آواردز را در مدت زمان کوتاه‌تری (چیزی حدود ۹۰ دقیقه) برگزار می‌کرد و بیشتر زمان بازی به جای تبلیغات و اطلاعات به‌درد نخور به معرفی بازی‌های جدید و اعلام برنده‌ها اختصاص پیدا می‌شد، شاید سه چهار نمایش خوبی که در این مراسم شاهد آن‌ها بودیم هم بهتر دیده می‌شدند و در انتهای مراسم افراد زیادی از گیم آواردز و کیلی به خاطر خسته‌کننده بودن گله نداشتند.
به هر حال گیم آواردز امسال نشان داد که هنوز راه خیلی طولانی برای تبدیل شدن به یک مراسم رسمی و مهم دارد و باید دید که کیلی بین تبلیغ‌های بیشتر و قراردادهای اسپانسری متنوع و دعوت از مهمان‌هایی که ربطی به ویدیو گیم ندارند و تنها نام‌های بزرگی هستند، تا چه اندازه می‌خواهد به محتوای رویداد خود توجه کند.