مجله ایلیاد/ طبق تعریف، سیاه به معنی عدم وجود نور است. اگر رنگ سیاه را در نظر بگیریم، در واقع در مورد چیزی صحبت می‌کنیم که همه‌ی طیف نورهای مرئی را جذب می‌کند. در چند دهه‌ی اخیر، انسان‌ها همیشه به دنبال سیاه‌ترین ماده‌ی ممکن بوده‌اند. رنگ سیاه در بسیاری از گونه‌های حیوانات روی زمین وجود دارد که از بین آن‌ها می‌توان به نوعی پرنده‌ی بهشت و ماهی‌های اعماق دریاها اشاره کرد. اگر بتوان این رنگ‌ها را بازسازی کرد، کاربردهای فراوانی خواهند داشت.
رنگ سیاه ساخته شده در سال ۲۰۱۴ توسط بریتانیایی‌ها می‌تواند ۹۹،۹۶۵ درصد نورهای مرئی را جذب کند. برای ساختن این ترکیب از نانولوله‌های کربنی استفاده شده بود. با این حال، سیاه‌ترین ماده در سال ۲۰۱۹ توسط محققین MIT ساخته شد که می‌تواند ۹۹،۹۹۵ درصد نورهای دریافتی را جذب کند. محققین MIT می‌گویند: «ماده‌ی سیاه ما تا ۱۰ برابر از هر چیزی که تا کنون وجود داشته، سیاه‌تر است.»
جستجو به دنبال سیاه‌ترین ماده، پروژه‌ای بی‌فایده نیست و در واقع شکست دادن طبیعت در زمین بازی آن است که این ماده می‌تواند کاربردهای علمی و تکنولوژیک زیادی داشته باشد. دکتر «پل کاکسون» از دانشگاه کمبریج، می‌گوید: «از مواد خیلی سیاه می‌توان برای پوشش اجزای داخلی تلسکوپ‌ها برای حذف نورهای پراکنده و بهبود حساسیات آن‌ها استفاده کرد. با وجود این ماده، تلسکوپ‌ها می‌توانند حتی کم‌نورترین ستاره‌ها را نیز با وضوح بیشتری ببینند. انتقال حرارت در این مواد نیز به شدت بالا است و از آن‌ها می‌توان برای ساخت ابزارآلات حساس به حرارت مانند دوربین‌های مادون قرمز حرارتی استفاده کرد.»
الهام گرفتن رنگ سیاه از ماهی‌های اعماق دریا که با داشتن رنگ سیاه می‌توانند در اعماق سیاه دریاها نامرئی باشند، باعث شده استفاده از رنگ سیاه در صنایع جنگی نیز از اهمیت بالایی برخوردار باشد. علاوه بر صنایع دفاعی و علوم و تکنولوژی، رنگ سیاه در هنر نیز کاربرد بالایی دارد. حق استفاده از رنگ سیاه بریتانیایی‌ها در سال ۲۰۱۶ توسط یک هنرمند خریداری شد. این کار باعث شد در سال‌های بعد هنرمندان دیگری دست به کار شوند و صورتی‌ترین صورتی را تهیه کنند.