در حالی که فضاپیمای وویجر ۱ در فضای میان‌ستاره‌ای فراسوی منظومه‌ی شمسی قرار دارد، داده‌های عجیبی به زمین ارسال می‌کند که با انتظار تیم مهندسی ناسا مطابقت ندارد.
تیم مهندسی فضاپیمای وویجر ۱، کاوشگر سیاره‌ای رباتیک ناسا که هم‌اکنون در فضای میان‌ستاره‌ای پیش می‌رود در تلاش است دریابد که چرا فضاپیما، داده‌هایی را ارسال می‌کند که با آنچه وسیله در واقعیت انجام می‌دهد، مطابقت ندارد. هرچند به نظر نمی‌رسد که این معما فضاپیمای وویجر ۱ را در معرض خطر فوری قرار دهد، اما ناسا در تلاش است تا علت آن را کشف کند.
«وویجر ۱» (Voyager 1) که در سال ۱۹۷۷ میلادی (۱۳۵۶ خورشیدی) پرتاب شد، نزدیک به نیم قرن در حال کاوش در کیهان بوده است. این کاوشگر یک دوقلو به نام وویجر ۲ هم دارد که ۱۶ روز قبل در همان سال به فضا پرتاب شد.
هر دو فضاپیما تورهای گردش در منظومه‌ی شمسی بیرونی را انجام دادند، از کنار سیارات پرواز کردند، از قمرها عکس گرفتند و در نهایت به خارج از مرز همسایگی کیهانی ما سفر کردند. در سال ۲۰۱۲، وویجر ۱ از هلیوپاز (Heliopause) عبور کرد – مرزی که باد خورشیدی به پایان می‌رسد و محیط میان‌ستاره‌ای آغاز می‌شود. وویجر ۱ در فاصله‌ی ۲۳.۳ میلیارد کیلومتری از زمین، دورترین شیء ساخته شده توسط انسان در فضا به‌شمار می‌رود.
اما هر چه وویجر ۱ از زمین دورتر می شود، احتمال اتفاقات عجیب‌وغریب هم در فضاپیما افزایش می‌یابد. در حال حاضر، سیستم کنترل و توصیف جهت فضاپیما (AACS) در حال فعال شدن است. این سیستم مسئول حفظ جهت‌گیری وسیله‌ی نقلیه در فضا و همچنین هدف‌گیری آنتن بهره بالای آن است که برای فرستادن و دریافت سیگنال از زمین استفاده می‌شود.
تا جایی که مهندسان می‌توانند بگویند AACS همچنان همان‌طور که باید، کار می‌کند اما به گفته‌ی ناسا، داده‌هایی که ارائه می‌دهد، دقیقا آنچه را که سیستم انجام می‌دهد، توصیف نمی‌کند. ناسا نوشت: «برای مثال، به‌نظر می‌رسد که داده‌ها به‌طور تصادفی تولید شده‌اند یا وضعیت احتمالی AACS را نشان نمی‌دهند.»
با این وجود وویجر ۱ هنوز از همه‌ی جهات خوب به‌نظر می‌رسد. ناسا تأکید کرد که این فضاپیما با تیم مهندسی ارتباط دارد و آن‌گونه که انتظار می‌رود داده‌های علمی را جمع‌آوری می کند. بنابراین چالش AACS فضاپیما را وادار به قرارگیری در حالت ایمن نکرده است. «حالت ایمن» (Safe Mode) نوعی روش عملیاتی است که در آن یک فضاپیما اکثر ابزارهای خود را خاموش و فقط بر اساسی‌ترین عملکردها برای زنده ماندن تمرکز می‌کند.
بدین ترتیب تیم مهندسی وویجر ۱ در حالی که تلاش می‌کند آنچه را اتفاق می‌افتد، درک کند، در حال پیشرفت است. «سوزان داد» (Suzanne Dodd) مدیر پروژه‌‌ی وویجر ۱ و ۲ در آزمایشگاه پیشرانش جت ناسا گفت: «معمایی مانند این به نوعی برای این مرحله از مأموریت وویجر طبیعی است. هر دوی این فضاپیماها تقریبا ۴۵ سال سن دارند که بسیار فراتر از آن چیزی است که برنامه‌ریزان مأموریت پیش‌بینی کرده بودند. ما همچنین در فضای میان‌ستاره‌ای هستیم؛ محیطی با تشعشع بالا که هیچ فضاپیمایی قبلا در آن پرواز نکرده است.
یک اصلاح برای رفع مشکل، می‌تواند به شکل یک افزونه‌ی نرم‌افزاری باشد. یا ممکن است تیم وویجر ۱ شیوه‌ی کنار آمدن با این مشکل را دریابند. تطابق یافتن، یک روش زندگی برای تیم‌های وویجر است. قدرت هر دو وویجر ۱ و وویجر ۲ به مرور زمان کاهش می‌یابد چون باتری‌های هسته‌ای که فضاپیما را عملیاتی نگه می‌دارند، به آرامی در حال تحلیل رفتن هستند. تیم‌های مأموریت پیش از این ناچار شده‌اند سیستم‌های مختلفی را روی فضاپیما خاموش کنند، اما ابزارهای علمی به نوعی حتی پس از این مدت زمان طولانی، هنوز در حال کار هستند.