خراسان/ بارش‌‏های شهابی به‌شدت آدم را به وجد می‎آورند و تصویرشان مدت‎ها توی ذهن‎تان باقی می‎ماند اما تا حالا از خودتان پرسیده‎اید این نورهای عجیب در فضا از کجا می‎آیند و چطور ایجاد می‎شوند؟ دنباله‎دارها را که می‎شناسید؟ همان اجرام سنگی و یخی که در منظومه شمسی وجود دارند و به دور خورشید می‎چرخند. بارش‎های شهابی درواقع ذرات به‌جامانده از دنباله‎دارهایی هستند که در مدارشان به دور خورشید می‎چرخیدند. این نورهای سحرآمیز از جنس سنگ‎ریزه‌هایی هستند که در زمان مشخصی از سال که زمین در مسیر حرکت خودش به دور خورشید می‌گردد، از میان آن‎ها عبور می‎کند. سنگ‎ریزه‎ها با جو برخورد می‎کنند و می‎سوزند و سوختن آن‎ها باعث می‎شود یک بارش شهابی به وجود بیاید. از آن‎جایی که دنباله‎دارهای زیادی از نزدیک خورشید رد شده‎اند، زمین در مسیرش به باقی‎مانده‎های دنباله‎دارهای مختلفی برمی‎خورد و برای همین هم هست در طی سال چندین شب داریم که می‎شود در آن‎ها بارش شهابی دید. به‌دلیل خاصیت جو و اثر «پرسپکتیو»، وقتی ما از روی زمین شهاب‎ها را نگاه می‎کنیم ممکن است به‌نظرمان برسد که همه شهاب‎ها از محدوده‌ای خاص در آسمان سرچشمه می‎گیرند‌؛ به این نقطه کانون بارش می‎گویند. منجم‌ها برهمین اساس نگاه می‌کنند تا ببینند این کانون بارش نزدیک کدام یک از صورت های فلکی‎ آسمان قرار دارد و اسم آن بارش شهابی را از صورت فلکی نزدیکش انتخاب می‎کنند؛ مثلا بارش شهابی که در 21 تا23 مردادماه (همین‌روزها) هرسال به اوج خودش می‎رسد، نامش را از صورت فلکی نزدیکش گرفته و به «بَرساووشی» معروف است. شهاب‎ها از آن پدیده‎های نجومی هستند که برای دیدن‌شان هیچ ابزاری لازم نیست. کافی است به آسمان نگاه کنید و منتظر باشید البته باید صبور هم بود و با گذشت چنددقیقه ناامید نشد. راستی اگر به سمت شمال‌شرق بایستید، احتمالا شهاب‎های بیشتری خواهیددید ولی اصلا نگران نباشید این شهاب‌باران آن قدر پرتعداد هست که بتوانید در تمام قسمت‌های آسمان حداقل یک شهاب را  ببینید.