مجله ایلیاد/ سال ۱۹۲۱ میلادی، پزشک آلمانی و برنده‌ی جایزه‌ی نوبل «اوتو واربرگ»، کشف کرد که سلول‌های سرطانی به نحوی که تصور می‌شد از شکر به‌عنوان سوخت خود استفاده نمی‌کنند. این سلول‌ها به جای اینکه مانند سلول‌های معمولی شکر را با اکسیژن بسوزانند، از روشی استفاده می‌کنند که معمولاً توسط سلول‌های مخمر استفاده می‌شود؛ «تخمیر».
فرآیند تخمیر خاصی که به‌نام «اثر واربرگ» شناخته می‌شود، سرعت بالایی دارد و توسط سلول‌های سرطانی ترجیح داده می‌شود. سلول‌های سرطانی در زمانی که اکسیژن وجود داشته باشد نیز با این فرآیند انرژی خود را تامین می‌کنند. با این حال این فرآیند بهترین راه برای بهره‌برداری از انرژی موجود در شکر نیست و دانشمندان دهه‌ها در تلاش بودند تا دلیل انجام این فرآیند توسط سلول‌های سرطانی را درک کنند.
ایده‌های زیادی برای پاسخ به این پرسش تا کنون ارائه شده است. یکی از نظریه‌ها این است که دانشمندان حدس می‌زدند سلول‌های سرطانی دارای میتوکندری معیوب هستند. میتوکندری اندامی است که سلول از آن برای سوزاندن شکر استفاده می‌کند و با بازدهی بالایی، شکر را به انرژی تبدیل می‌کند. البته این نظریه به مرور زمان از درجه اعتبار ساقط شد، زیرا محققین دریافتند که میتوکندری سلول‌های سرطانی ایرادی ندارد و به صورت عادی کار می‌کند.
اکنون محققین موسسه‌ی سلان کترینگ به سرپرستی دکتر «مینگ لی» مقاله‌ای در مجله‌ی Science منتشر کرده‌اند که توضیح جدیدی در مورد دلیل بهره‌برداری سلول‌های سرطانی از فرآیند تخمیر ارائه کرده است. آن‌ها با استفاده از آزمایش‌های بیوشیمیایی و ژنتیک، نشان داده‌اند که فاکتور رشد سیگنال دهنده‌ای به‌نام «PI3» مسئول واقعیت مشاهده شده در مورد سلول‌های سرطانی است. این آنزیم در فعالیت‌های سلولی مختلفی درگیر است. دکتر مینگ لی می‌گوید: «این آنزیم رئیس کل سوخت‌وساز در سلول است و بسیاری از فرآیندهای سلولی را مدیریت می‌کند.»
محققین برای اطمینان از نظریه‌ی مطرح شده‌ی خود، سلول‌های دیگری که در بدن انسان وجود دارند و از اثر واربرگ برای بهره‌برداری از انرژی شکر استفاده می‌کنند را نیز مورد مطالعه قرار دادند؛ «سلول‌های سیستم ایمنی بدن». آن‌ها دریافتند که سلول‌های T این قابلیت را دارند که به جای سوزاندن شکر، آن‌را تخمیر کند. در واقع این سلول‌ها می‌توانند از هر دو فرآیند استفاده کنند.
اینکه سلول‌ها از کدام فرآیند استفاده کنند، توسط آنزیمی به نام «LDHA» کنترل می‌شود. خود این آنزیم نیز توسط PI3 کنترل می‌شود. به این ترتیب، آنزیمی که فرآیند اثر واربرگ را کنترل می‌کند پیدا شده است، ولی باید مطالعات بیشتری در این زمینه صورت گیرد تا نتایج قطعی به‌دست آید.