مجله ایلیاد/ بر اساس مطالعهی جدیدی که به رهبری دانشگاه ریورساید کالیفرنیا انجام شده است، دانشمندان نشان دادهاند که ستارههای دیگر غیر از خورشید، میتوانند تا ۷ سیارهی مشابه زمین در اطراف خود داشته باشند.
تیمهای جستجو به دنبال حیات در کهکشانها، معمولاً روی ناحیهی قابل سکونت ستارهها تمرکز میکنند. این ناحیه در واقع جایی از اطراف ستاره است که آب بر روی سیارههای موجود در آنجا، میتواند به صورت مایع وجود داشته باشد.
«استفن کین» و هکارانش از دانشگاه ریورساید، منظومهای بهنام «TRAPPIST-1» را مورد مطالعه قرار دادهاند و دریافتهاند که در ناحیهی قابل سکونت آن ۳ سیارهی مشابه زمین وجود دارد. دکتر کین میگوید: «این یافته ما را بر آن داشت که بفهمیم حداکثر ممکن تعداد سیارههای موجود برای هر ستاره چقدر است و چرا منظومهی شمسی تنها یک سیارهی مشابه زمین دارد.»
در این مطالعه، محققین مدلهای شبیهسازی کردهاند که در آنها سیارهها با اندازههای مختلف در اطراف ستارهها در حال دوران هستند. آنها الگوریتمی طراحی کردند که نیروهای گرانشی را محاسبه میکنند و برهمکنش سیارهها با یکدیگر را طی میلیونها سال پیشبینی میکند. آنها دریافتند که برخی از ستارههای شبیهسازی شده میتوانند ۷ سیارهی مشابه زمین در اطراف خود داشته باشند، ولی ستارهای مانند خورشید میتواند تنها شش سیاره داشته باشد که آب بر روی آنها بهصورت مایع باشد. دکتر کین میگوید: «اگر بیشتر از ۷ سیاره در ناحیهی قابل سکونت ستارهها وجود داشته باشد، سیارهها آنقدر به یکدیگر نزدیک میشوند که مدارات آنها با هم تداخل پیدا کرده و پایداری خود را از دست میدهند. حال این پرسش پیش میآید که چرا خورشید تنها یک سیارهی قابل سکونت در اطراف خود دارد؟ اگر مدار سیارات به جای بیضوی به صورت دایرهای میبود، امکان وجود سیارهی دیگری نیز در ناحیهی قابل سکونت خورشید وجود داشت؟»
دانشمندان حدس میزنند که مشتری با جرم زیاد خود یعنی دو و نیم برابر مجموع جرم سیارات دیگر در منظومهی شمسی، باعث از بین رفتن امکان زندگی در دیگر سیارات منظومهی شمسی شده است. دکتر کین میگوید: «مشتری تاثیر زیادی بر قابلیت سکونت سیارههای دیگر داشته است، زیرا مدار آن باعث به هم خوردن مدارات دیگر سیارات میشود.»
دانشمندان ستارهای را پیدا کردهاند که سیارهای مانند مشتری در اطراف خود ندارد و به همین خاطر حدس میزنند که احتمالاً چندین سیارهی مشابه زمین در ناحیهی قابل سکونت خود داشته باشد.
مقالهی حاوی نتایج این تحقیقات در مجلهی Astronomical Journal چاپ شده است.