مجله ایلیاد/این شانس برای ۲۰ درصد مردم دنیا وجود دارد که به خاطر جهش‌های ژنتیکی نسبت به سرما مقاومت بیش از حد داشته باشند و حتی در سرمای زمستان نیز مایل باشند لباس‌های سبک بپوشند.
پروتئین خاصی به نام «آلفا-اسیتینین-۳» که معمولاً در ماهیچه‌ها وجود دارد، در ماهیچه‌های ۱.۵ میلیارد از مردم دنیا به خاطر جهش‌های ژنی وجود ندارد. اکثر مردم از وضعیت این گونه‌ی ژنتیکی درون بدن خودشان اطلاع ندارند، ولی یکی از نشانه‌های این جهش ژنی مقاومت به سرما است و مردم به این ترتیب می‌توانند وضعیت جهش ژنی درون بدن‌شان را بدانند.
در مطالعه‌ای که نتایج آن در American Journal of Human Genetics منتشر شده است، محققین نشان داده‌اند افرادی که پروتئین آلفا-اسیتینین-۳ را ندارند، در برابر سرما مقاوم‌تر از بقیه هستند.
محققین موسسه‌ی کارولینسکای سوئد و دانشگاه ورزشی لیتوانی با انجام بررسی‌های خود بر روی ۴۲ مرد با سنین ۱۸ تا ۴۰ ساله به این نتایج رسیده‌اند. محققین از شرکت‌کنندگان خواستند تا در آب با دمای پایین بنشینند و به این ترتیب تلاش کردند دمای بدن آن‌ها را تا ۳۵.۵ درجه‌ی سانتی‌گراد پایین بیاورند. در زمانی که بدن شرکت‌کنندگان در حال سرد شدن بود، محققین فعالیت‌های الکتریکی درون ماهیچه‌های شرکت‌کنندگان را ثبت کردند و با نمونه‌برداری از ماهیچه‌های شرکت‌کنندگان، به مطالعه‌ی محتوای پروتئینی و همچنین ترکیبات فیبری ماهیچه‌ها پرداختند.
محققین دریافتند که ۳۰ درصد از افراد دارای پروتئین آلفا-اسیتینین-۳ قادر بوده‌اند دمای بدن خود را بالای ۳۵.۵ درجه‌ی سانتی‌گراد حفظ کنند در صورتی که ۷۰ درصد افراد فاقد این پروتئین دارای قابلیت خوبی در بالا نگه داشتن دمای بدن خود بوده‌اند. به‌طور کل افراد فاقد پروتئین مورد نظر به نسبت دیگر افراد تحمل بیشتری در برابر سرما داشته‌اند. محققین همچنین دریافته‌اند که ترکیبات فیبری موجود در ماهیچه‌های افرادی که فاقد پروتئین آلفا-اسیتینین-۳ هستند به نحوی هستند که می‌توانند با انجام فعالیت‌های خاص درون خود گرما ایجاد کنند.
دانشمندان تصور می‌کنند که این جهش ژنی در زمان مهاجرت انسان‌های نخستین به مناطق سردتر صورت گرفته است. آن‌ها امیدوارند این مطالعه بتواند کمک کند تا درک بیشتری از مهاجرت انسان‌های اولیه و همچنین بیماری‌های مدرن امروزی نیز کسب کنیم.
شاید داشتن قابلیت تحمل سرما برای انسان‌های اولیه از اهمیت بالایی برخوردار بوده باشد، ولی امروزه این قابلیت مورد نیاز انسان نیست؛ بنابراین تولید گرمای اضافی در بدن می‌تواند منجر به چاقی، دیابت نوع ۲ و دیگر اختلالات متابولیک شود.