مجله ایلیاد/ ۲۵ درصد از مردم آمریکا دچار بیماری کبد چرب هستند. کبد چرب می‌تواند منجر به فیبروز و در نهایت از کار افتادن کبد شود. تا کنون راه ساده‌ای برای تشخیص کبد چرب و فیبروز کبد وجود نداشته است. اکنون مهندسین دانشگاه MIT بر اساس رزونانس مغناطیسی هسته‌ای «NMR» ابزاری ساخته‌اند که می‌تواند هر دو بیماری فوق را تشخیص دهد.
پروفسور «مایکل سیما» از موسسه‌ی دیوید کخ دانشگاه MIT، می‌گوید: «از آنجا که روش جدید یک آزمایش تهاجمی محسوب نمی‌شود، می‌توان غربالگری افراد را قبل از نشان دادن علائم بیماری انجام داد و می‌توان تشخیص داد کدام یک از بیماران دچار فیبروز کبدی هستند.»
این ابزار جدید آنقدر کوچک است که روی یک میز جا می‌شود و از تکنولوژی NMR برای اندازه‌گیری نحوه‌ی نفوذ آب از بین بافت‌های کبد استفاده می‌کند. اندازه‌گیری میزان نفوذ آب نشان می‌دهد که چه مقدار چربی در بافت‌های کبد وجود دارد. این روش تشخیصی روی موش‌ها آزمایش شده است و می‌تواند به پزشکان کمک کند تا کبد چرب را قبل از تبدیل به فیبروز کبدی شناسایی کنند.
مقاله‌ای که شرح دستگاه جدید در آن آورده شده، در مجله‌ی Nature Biomedical Engineering چاپ شده است.
کبد چرب زمانی اتفاق می‌افتد که سلول‌های کبد، چربی بیش از حد در اطراف خود ذخیره می‌کنند. این کار منجر به التهاب و در مرحله‌ی بعد فیبروز و در نهایت منجر به از کار افتادن کبد می‌شود. فیبروز معمولاً تا زمانی که علائم آسیب به کبد در فرد ظاهر نشود، قابل تشخیص نیست.
علائم آن می‌تواند خستگی و درد در پایین تنه باشد. برای تایید بروز فیبروز باید از کبد نمونه‌برداری شود که فرآیندی تهاجمی محسوب می‌شود و می‌تواند دقیق نیز نباشد، زیرا ممکن است نمونه‌ی برداشته شده از قسمت سالم کبد باشد. به منظور رفع این ایراد، دکتر سیما و همکارانش بر شناساگری تکیه کرده‌اند که در مطالعات قبلی خود از آن برای سنجش میزان آب قبل و پس از دیالیز استفاده می‌کردند.
این شناساگر با اندازه‌گیری تغییرات مشخصات مغناطیسی اتم‌های هیدروژن آب در بافت‌ها، میزان آب را در ماهیچه‌های بدن بیمار اندازه‌گیری می‌کند. آن‌ها دریافتند که می‌توان شناساگر مشابهی طراحی کرد که بتواند بیماری‌های کبدی را شناسایی کند.
آزمایش شناساگر طراحی شده بر روی موش‌ها نشان داد که دقت تشخیص فیبروز توسط این حسگر حدود ۸۶ درصد است و دقت تشخیص کبد چرب توسط آن، ۹۲ درصد است. به‌دست آوردن نتایج از این حسگر کمتر از ۱۰ دقیقه طول می‌کشد. محققین در حال کار برای بهبود نسبت سیگنال به نویز سیستم هستند که این کار می‌تواند دقت و سرعت دستگاه را افزایش دهد.
نتایج این تحقیقات در مجله‌ی Nature Biomedical Engineering منتشر شده است.